Świat w czarnych barwach, czyli polskie narzekanie

Narzekanie weszło nam w krew, a może dopada nas, bo stoi za tym genetyczne uwarunkowanie. Narzeka każdy – mały, duży, starszy i młodszy. Nie ważny jest powód – ważne jest, żeby sobie ponarzekać.

- Za długo już trwają te upały
- Nooo, jak nie gorąco to deszcz. Jak nie deszcz to wiatr. I jak tu mieć normalną pogodę? Do tego te samopoczucie….

Świadkami takich dialogów możemy być tylko w Polsce. Czy mamy jednak powody, aby tak często narzekać?
Najczęstszym tego powodem jest brak pieniędzy oraz źle płatna praca bądź jej brak. Te dwie rzeczy spędzają nam sen z powiek. Lecz nie musi tak być! Są kraje, w których ludzie żyją w gorszych warunkach, z mniejszymi dochodami a pracę wykonują dorywczo, jeżeli nadarzy się taka okazja i są…. Szczęśliwi. Dlaczego? Prawdopodobnie dlatego, że nie narzekają. Przyjmują to, co oferuje im los lub starają się polepszyć swoje życie na własną rękę. W trakcie, gdy oni działają, wzbijają się na wyżyny, my tutaj… narzekamy!

- Gdyby narzekanie dawało zarobek, Polacy byliby niepoprawnymi bogaczami – śmieje się mieszkaniec Grudziądza.

Przez takie właśnie zachowanie nasz kraj, w krajach zagranicznych, postrzegany jest jako kraj pesymistów. I nic w tym dziwnego, jeżeli ciągle nam nic nie pasuje. A miłą odmianą byłoby znaleźć w negatywie jakiś pozytywny aspekt. Zamiast mówić „czy te słońce musi tak grzać?”, możemy powiedzieć „dobrze, że nie pada”.

Powinniśmy zafundować sobie kurs pozytywnego myślenia. Nic nie kosztuje powtarzanie „będzie dobrze” aż do skutku, kiedy w to uwierzymy. Nic też nie zapłacimy za cieszenie się chwilą i szukaniu pozytywnych elementów w negatywnych sytuacjach, np. mam mało pieniędzy, ale jestem za to szczęśliwa, bo mam kochającą się rodzinę. To tylko jeden z wielu przykładów, jeżeli chwilę pomyśleć znajdzie się ich więcej.

Dla nas narzekanie jest nieodłączną częścią życia. Sztuką jest znaleźć w sobie siłę, która nas z tego wyleczy. Przyjdzie jednak kiedyś taki moment, w którym na pewno tak się stanie.